به گزارش خبرنگار مهر، امروزه سلول درماني به عنوان روشي براي ترميم عوارض بافتي مطرح است؛ درماني كه پيش از اين دور از ذهن به‌نظر مي‌رسيد.

اما در بسياري از بافت‌ها، مانند غضروف، حضور سلول به تنهايي كافي نيست و لازم است داربست مناسبي براي قرار گرفتن سلول‌ها وجود داشته باشد تا امكان انتقال سلول به محل مناسب در بافت داراي قوام، فراهم شود.

بيشتر داربست‌هاي مورد استفاده با روش‌هاي مهندسي بافت از پليمر، كامپوزيت يا سراميك به دست مي‌آيند، اما به نظر مي‌رسد داربست‌هاي استخراج شده از بافت‌هاي طبيعي بدن به سبب داشتن مقادير قابل توجهي از اجزاء ماده زمينه خارج سلولي و پيام‌رسان‌هاي مورد نياز براي رشد و تكثير سلول‌ها، گزينه مناسب‌تري براي مهندسي بافت باشند.

اين داربست‌ها از سلول‌زدايي بافت هاي طبيعي بدن، به روش‌هاي گوناگون، تهيه مي‌شوند و از نظر تركيب شيميايي و ساختار كاملاً مشابه بافت آسيب ديده هستند؛ همچنين به دليل اينكه سلولي در اين ساختارها وجود ندارد، در بدن فرد دريافت‌كننده واكنش ايمني ايجاد نمي‌كنند.

بر اين اساس و به منظور طراحي و ساخت داربستي جديد با هدف افزايش قابليت تمايز به سمت غضروف و جلوگيري از تمايززدايي سلول‌هاي غضروفي، محققان پژوهشگاه رويان، داربستي را طراحي كردند كه از بافت سلول‌زدايي شده غضروف بيني انسان و نانوالياف الكتروريسي شده پلي هيدروكسي الكانوات تشكيل شده است.

در اين داربست، ابتدا ساختار اصلي به وسيله نانو الياف ايجاد شد، سپس ذرات حاصل از سلول‌زدايي بافت غضروف با اندازه متوسط« 2.7±5.06  » ميكرومتر از نظر شيميايي فعال شده و روي سطح آن را پوشاندند. در آخر، سلول‌هاي غضروفي حاصل از تمايز و سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از چربي روي اين داربست قرار گرفتند.

نتايج اين پژوهش كه در مجله بين المللي Materials Chemistry B به چاپ رسيده است، نشان داد، داربست طراحي شده از پتانسيل بالايي براي القاي تمايز غضروفي برخوردار است به طوري كه ميزان بيان ژن‌هاي غضروفي و كلاژن 2 و پروتئين‌هاي ماده زمينه خارج سلولي غضروف مانند گليكوآمينوگليكان‌ها روي سطح داربست هاي مهندسي شده، 21 روز پس از كشت سلول، به طور معني داري افزايش يافته بود.

نتايج اين پژوهش كارايي داربست‌هاي سلول‌زدايي شده را در ترميم بافت غضروف و جلوگيري از تمايززدايي سلول‌هاي غضروفي تاييد مي كند.