.
پست الکترونیک
نقشه سایت
ورود اعضاء
.
EN
سازمان اورژانس پیش بیمارستانی استان
۱۴۰۴/۱/۱۸
تاریخچه و معرفی اورژانس
 
 
 
تاریخچه اورژانس ۱۱۵:

در سال ۱۳۵۴ پس از فرو ریختن یکی از سالنهای فرود گاه مهر اباد و کشته شدن تعداد زیادی از هموطنان و مجروح شدن عده زیادی از آنها، در حالی که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک به مجروحین اینگونه حوادث وجود نداشت، مسئولین وقت بعد از آن حادثه با همکاری کشور امریکا تصمیم و مبادرت به راه اندازی سیستمی بنام فوریتهای پزشکی نمودند. در آن موقع ایران چهارمین کشور دارنده این سیستم در جهان بود و می توان گفت بهترین آنها. بدلیل اینکه کشور امریکا در راه اندازی این سیستم به ایران کمک کرد، سیستمی را طراحی کردند که کمبودها و نقصهای تجربه اول خود در امریکا را برطرف نموده بودند. (درسال ۱۳۵۴اورژانس ۱۱۵ ایران کاملترین اورژانس بود) و آمبولانسهای آن زمان به کاملترین وسائل امداد و نجات زمان خود تجهیز شده بودند.
اهداف راه‌اندازی سیستم خدمات اورژانس پیش بیمارستانی EMS 

     خدمات پیش بیمارستانی به‌منظور تأمین کمک‌های پایه اولیه و نیل به مقاصد زیر طراحی شده است:
  -۱  حفظ حیات بیماران     ۲ -پیشگیری از آسیب‌ بیشتر به مصدومان      ۳- بهبود و تسریع در بازتوانی بیماران

به این منظور ۶ اقدام اصلی به عنوان اجزای اصلیEMS  در نظر گرفته می شوند و به‌طورسمبولیک
به‌صورت ستارة ۶ پر حیات(life of star) نمایش داده شده اند:
    تشخیص به موقع حادثه
   گزارش به موقع آن
    پاسخ سریع تیم EMS در واکنش به این حادثه
     ارائه خدماتدرمانی مناسب در صحنه حادثه 
     ارائه مراقبت کافی و مناسب در حین انتقال بیمارستان
     ارائه خدمات درمانی کامل با رساندن وی به مراکز درمانی متناسب با نوع آسیب بیماران
 
تاریخچه پیدایش و ارائه خدمات اورژانس در جهان :
سابقه طب اورژانس به عهد عتیق نسبت داده می شود:
حدود ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال پیش لوح نوشته هایی از نخستین اسناد پزشکی تهیه شده که مشابه پروتکلهای امروزی EMS بوده و حاوی دستورالعملهای مرحله به مرحله بوده است.
در قوانین حمورابی نیز قوانین حق الزحمه و جرائم پزشکی بسته به طبقه اجتماعی بیمار تنظیم شده بود.

مهمترین تفاوت پروتکلهای اولیه و امروزی در عدم وجود معاینه فیزیکی بوده است.



در سال ۱۷۹۳ میلادی، دکتر دومینیک ژان لاری (Dominique-jean Larrey) پزشک ارشد سپاه ناپلئون طی جنگ فرانسه و پروس نوعی بیمارستان سیار بنام “ambulance volante” را طراحی کرد که به قصد انجام اقدامات اولیه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌کار می‌رفت. گرچه آمبولانس یک گاری سرپوشیده بیش نبود، اما نام لاری بعنوان نخستین تشکیل دهنده سیستم پیش بیمارستانی که از تریاژ و نقل انتقال بیمار استفاده نمود؛ ثبت شد.
همزمان با لاری، بارون پرسی (Baron F.P. Percy) نوعی درشکه با قابلیت حمل تعداد زیادی مجروح از خط مقدم به نواحی امن‌تر طراحی کرد و نام آن را mobile emergency room گذاشت.
طی جنگ‌های داخلی ایالات متحده با تدبیر جاناتان لترمن (Jonathan letterman) نوعی درشکه برای حمل مجروحان به‌کار گرفته شد که به آن‌ها”Rucker wagon ” گفته می‌شد.
بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولین سیستم خدمات پیش بیمارستانی برپایه بیمارستان (hospital based) در سین سیناتی آمریکا طراحی شد.
در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هایی در نیویورک به‌کار گرفته شدند که دارای برخی وسایل امدادی از جمله آتل و… و داروها (مثل مرفین) بودند.
اولین آمبولانس‌های موتوردار (اتومبیل) در سال ۱۸۹۹ در شیکاگو طراحی شدند.
طی جنگ جهانی اول خدمات پیش بیمارستانی از نظر کیفی ارتقا پیدا کرد و کم‌‌کم با اختراع بی‌سیم، مراکز دیس‌پچ در این راه به کمک امدادگران آمدند.
از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌های ایالات متحده طرح ارائه خدمات پیش بیمارستانی اجرا گردید.
در سال ۱۹۷۳ قانون ملی خدمات پیش بیمارستانی و اجزای آن در ایالات متحده طراحی شد و به اجرا درآمد.
طبق این قانون اجزای یک سیستم پیش بیمارستانی حداقل شامل موارد زیر باید باشد:
۱- پرسنل
۲- سیستم آموزشی مناسب
۳- سیستم ارتباطات و دیس‌پچ
۴- حمل‌ونقل
۵- مراکز درمانی پذیرش‌دهنده
۶- واحدهای مراقبت ویژه
۷- آژانس ایمنی عمومی
۸- دسترسی همگانی به مراقبت‌ها
۹- استاندارد سازی ثبت اطلاعات
۱۰- آموزش همگانی
۱۱- همکاری در بحران‌ها
۱۲- داروها وتجهیزات
تاریخ به روز رسانی: ۱۴۰۱/۱۰/۰۷
تعداد بازدید: ۱۹۹۱۸
کلیه حقوق این وب سایت متعلق به دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد میباشد.
Copyright © ۲۰۱۴ S.K.U.M.S - All rights reserved
A+ A-
Powered by DorsaPortal